Prof. Romuald Adam Cebertowicz urodził się 7 lutego 1897 roku w Głownie, w rodzinie naczelnika miejscowego urzędu powiatowego. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w miejscowej szkole powszechnej. Wychowywany w duchu patriotycznym, w 1905 roku wziął udział w strajku szkolnym, w którym młodzież protestowała przeciwko rusyfikacji. Naukę kontynuował następnie w polskiej Szkole Handlowej w Łowiczu, prywatnej szkole Radomskiego w Zduńskiej Woli i w rosyjskiej Szkole Realnej w Łowiczu, której ukończenie dawało możliwość wstępu na studia wyższe.

 

W 1917 r. rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii, ewakuowanej do Moskwy Politechniki Ryskiej. W czasie rewolucji październikowej walczył w ochotniczym oddziale saperskim, a następnie został skierowany do służby wartowniczej. Po rewolucij bolszewickiej 7 lutego 1919 r. wraz z rodziną powrócił do wolnej Polski i rozpoczął pracę jako sekretarz głowieńskiego Magistratu, a także kontynuował przerwane studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej.

 

Wziął udział w Trzecim Powstaniu Śląskim. Jako oficer baterii kpt. Mierzejewskiego I Dywizjonu artylerii powstańczej uczestniczył m. in. w walkach o Górę św. Anny. Po zakończeniu powstania wrócił do Warszawy. W 1923 roku otrzymał stałą posadę w Głównym Urzędzie Statystycznym, a kilka lat później objął kierownictwo Biura Kartograficznego. Jego dociekliwość i dokładność przyczyniła się do powstania wielu szczegółowych map i opracowań kartograficznych. W 1935 roku Cebertowicz obronił wysoko ocenioną pracę dyplomową na temat: „Projekt drogi wodnej Dniestr - Prut. Kanalizacja Prutu oraz porty rzeczne w Stanisławowie i Kołomyi”, opracowaną pod kierunkiem prof. Rybczyńskiego, otrzymując stopień inżyniera budownictwa wodnego oraz lądowego. W 1939 roku został inspektorem w Urzędzie Budownictwa Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach i nadzorował budowę licznych obiektów oświatowych i kulturalnych. Organizował też prace związane z budową schronów i bunkrów śląskiego pasa umocnień obronnych.

 

We wrześniu 1939 r. zgłosił się do swojej macierzystej jednostki wojskowej, która jednak wyruszyła już na front. Po krótkim pobycie w Głownie i pożegnaniu się z bliskimi, ewakułował się do Rumunii, gdzie dostał się do obozu dla internowanych. Udało mu się zbiec i pod przybranym nazwiskiem panieńskim matki, przedostał się przez Jugosławię i Włochy do Szwajcarii. Był tu współorganizatorem Uniwersytetu Obozowego, kierował Wydziałem Inżynierii i prowadził zajęcia ze statyki budowli, fundamentowania i hydrauliki. Współpracował z naukowcami Politechniki w Zurychu, pracował w laboratorium mechaniki okruchów skalnych, przeprowadzał badania, czego efektem były liczne prace naukowe. W marcu 1945 roku przedostał się do wielkiej Brytanii i tam zastał go koniec II wojny światowej.

 

W styczniu 1946 roku powrócił do kraju, do Głowna. Od prof. Ponikowskiego otrzymał propozycję pracy w organizującej się Politechnice Gdańskiej. Do jego zadań należała odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych. Doc. Cebertowicz pracował w Instytucie Wodnym, gdzie opracowywał projekty odbudowy magazynów portowych, ujęcia wody dla portu gdyńskiego i fundamenty pod obiekty dla Marynarki Wojennej. Jednocześnie prowadził zajęcia ze studentami z hydrauliki i hydrologii oraz mechaniki gruntów i fundamentowania.

 

W 1949 roku otrzymał nominację i tytuł profesora nadzwyczajnego. Główne zagadnienia jego pracy naukowej dotyczyły m.in. zjawiska osiadania gruntów pod budowlami, zastosowania zjawisk elektrokinetycznych do petryfikacji gruntów i wielu innych zagadnień. Efekty badań prowadzonych przez prof. Cebertowicza miały doniosłe znaczenie naukowe i praktyczne. Wynaleziona przez niego metoda zeskalania gruntów, zwana od jego nazwiska cebertyzacją, pozwoliła na szybkie i skuteczne przygotowanie terenów pod budowę wielkich obiektów przemysłowych (m.in. Nowej Huty, kopalni węgla brunatnego nad Nysą i wielu innych inwestycji). Przyczynił się do uratowania wielu zabytków m.in. kamieniczek w Długim Targu w Gdańsku, kościołów w Poznaniu, Gieczu, Gnieźnie, Łodzi, zamków Czorsztynie, Toruniu, Kórniku. Zabezpieczył osuwające się skarpy i tym samym uratował przed runięciem kościół św. Anny przy trasie W-Z w Warszawie oraz zespół architektoniczny Sandomierza, a jego metoda mumifikacji pozwoliła zabezpieczyć wykopaliska archeologiczne w Biskupinie. Dzięki zastosowaniu jego metod uratowano także wspaniałe zabytki poza granicami Polski: pałac Piotra Wielkiego w Peterhofie w ówczesnym Związku Radzieckim, zabytki Wenecji i Padwy oraz krzywą wieżę w Pizie we Włoszech, starożytny zespół świątynny w Abu-Simbel w Egipcie. Przygotowywał także tereny pod budowę obiektów przemysłowych w Bułgarii, Rumunii, Hiszpanii, Chinach i w wielu innych państwach.

 

Obok działalności naukowo-badawczej i dydaktycznej prof. Cebertowicz prowadził aktywne życie społeczno-polityczne: w latach 1952-57 był posłem na Sejm PRL, uczestniczył w pracach Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju i wielu innych organizacji polskich i międzynarodowych. Od 1977 roku był honorowym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna. W tym samym roku wziął udział w uroczystych obchodach jubileuszu 550-lecia otrzymania przez Głowno praw miejskich. Odtąd często odwiedzał swoje rodzinne miasto i aktywnie uczestniczył w jego życiu kulturalnym. Zmarł 15 stycznia 1981 roku w Łodzi, gdzie mieszkał pod koniec swojego życia. Zgodnie ze swą ostatnią wolą, został pochowany na cmentarzu w Głownie. Był wielkim patriotą, wybitnym przedstawicielem nauki polskiej i zasłużonym pedagogiem, a jednocześnie skromnym człowiekiem, który nade wszystko ukochał swoje rodzinne miasto.