Rys historyczny

Głowno należy do grona tych miejscowości, które posiadając metrykę średniowieczną, bardzo późno pojawiły się w źródłach pisanych.

Poniższe treści oparte są na fragmentach wydanej w roku 2010 Monografii Historycznej Głowna pt. "Głowno. Dzieje Miasta" autorstwa zespołu historyków z łódzkiego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego pod redakcją Marii Nartonowicz-Kot.

Pierwsza wzmianka o Głownie pochodzi z łęczyckich ksiąg ziemskich, w których zrelacjonowano odbywającą się w dniu 12 września 1419 r. rozprawę sądową, w wyniku której Jakusz (Jakub) z Głowna zyskał 40 grzywien groszy na Pawle z Domaradzyna. Z pewnością Głowno istniało długo przed rokiem 1419, a wniosek ten wysnuto w oparciu o analizę stosunków dziesięcinnych. Jego ówcześni mieszkańcy świadczyli dziesięcinę na rzecz kościoła parafialnego w Domaniewicach. Kościół w Domaniewicach powstał przed rokiem 1357, przypuszczalnie w XIII wieku i prawdopodobnie już w tym czasie istniały wsie Głowno, Skaratki, Kamień i Paleniec. Kolejna wiadomość dotycząca Głowna jeszcze jako wsi pochodzi z dokumentów Jakuba, dziedzica Głowna i Mikołaja Trąby, arcybiskupa gnieźnieńskiego (1411-1422).

W literaturze historycznej utrwalił się pogląd, że Głowno otrzymało prawa miejskie w 1427 r. z nadania księcia Siemowita. Opinia ta posiada długą tradycję, bowiem wypowiedziana została już w roku 1820 w sporządzonym wówczas przez burmistrza Antoniego Męcińskiego opisie miasta. Późniejsza literatura doprecyzowała, że miasto Głowno lokowane zostało 24 października 1427 r. na prawie chełmińskim na wzór Rawy.

Autorzy monografii historycznej Głowna wydanej w 2010 r. w toku przeprowadzonych przez siebie analiz uznali jednak, iż pogląd ten należy odrzucić, bo prawa miejskie Głowno musiało posiadać nieco wcześniej. W toku swych rozważań historycy zaproponowali przyjęcie za przybliżoną datę nadania Głownu praw miejskich rok 1425.